Kort verhaal 'Bruno' - Monique Thijssen

• Nederlands
• Middelbare school
• vmbo g
• Leerjaar 4

Opdracht leesdossier

                             Creatief schrijven

De voordelen van creatief schrijven

1. Creatief schrijven vergroot het empatisch vermogen

3. Creatief schrijven zorgt voor betere lezers

4. Creatief schrijven zorgt voor (creatief) denken

OPDRACHT

• Lees het verhaal.
• Schrijf het verhaal af.
  Beginzin: Hij was verbijsterd door zijn eenzaamheid, geslagen door zijn opzij gegooide aanwezigheid, vervuld van haat tegen de gladde Italiaan met de godentorso. ....
• Gebruik hiervoor 1  A4-tje,  lettertype 12 (400 tot 500 woorden). Lever je verhaal in bij je docent

Een verhaal - Monique Thijssen

Bruno keek uit over het glinsterend water en zag de vissersboten uitvaren op het avondgetij. In de verte liep een wit passagiersschip de einder af naar de haven. Op het strand lagen nog mensen, rood als kreeften, lamgeslagen door de hete zon. 

Hij wendde zich af van het uitzicht. In de kamer naast de zijne zag hij zijn moeder voor de spiegel zitten met een band om haar haren en een spierwit masker op. Hij ging naar haar toe en boog zich naar voren.

'Nu niet,' waarschuwde ze met stijve mond. 

Hij zette haar slappe hoed op, trok een wenkbrauw op boven zijn brilletje en nam de houding aan van een dronken dichter.

Ze sloot haar ogen om hem niet te hoeven zien, toen barstte het maker open in een lacht.

'Waarom doe jij dat?' klaagde ze. 

'Waarom doen jij dat?' vroeg hij, 'om nog mooier te worden?'

Ze veegde het masker van haar gezicht.

'Zo is dat, schat,' zei ze verstrooid, 'doe je grijze pak aan?'

Hij bloosde toen hij zichzelf bekeek en nam zijn gewone doorgezakte houding aan. Ze lette niet op hem en werkte zich in een lange jurk.

'Hup kleed je om. We gaan dineren.

Hoe is dit?'

Ze hield haar armen hoog en draaide voor hem langs; een lichte bloemengeur waaierde mee. 

'Mooi,' zei hij, 'heel verschrikkelijk mooi.'

Ze gaf hem een duw in de richting van zijn kamer. 'Ga kleed je om. Grijs en zwart. Borstel je haar. Ik wil me niet voor je schamen ....'

Altijd als hij naast haar liep, met haar arm in de zijne, voelde hij de blikken van de Italianen op hen gericht. Zijn hoofd was te groot voor zijn lichaam en hij droeg het brilletje slechts om iets van zichzelf te verbergen. Nu droeg hi zich van trots iets hoger, wetend hoe onaanzienlijk hij was, toch mooier door haar uitstraling. 

Een toeschietende ober die wat complimenten zong, bracht hen naar hun tafel. Ze dronken het aperitief en spraken met elkaar. Het zou weer een heerlijke vakantie worden. Ze zouden gaan wandelen op de oude stadsmuren, ze zouden lezen onder de parasol, lachen om de zonaanbidders, praten over de toekomst, ze zouden al het geld opmaken dat ze hadden meegenomen... Ondertussen gebaarde ze, glimlachte ze, wetend hoe ze bekeken werd door de matrones en hun kinderen, wetend hoe ze werd bewonderd door de mannen. Bruno speelde het spel mee, hij was ermee opgegroeid. Hij schonk haar glas bij, gaf haar vuur, raapte haar servet op en vertelde haar van de wetenschap die hij in zijn boeken opdeed. 

'Niet zo zwaarwichtig, mijn kleine filosoof,' glimlachte ze, 'we zijn op vakantie.'

Het orkest begon een kwijnend deuntje te spelen. Ze greep zijn hand en trok hem mee naar het dansvloertje. Hij danste stijf, terwijl zij hem plagend leidde in moeilijke zijpassen die haar rok deden zwaaien. Er werd gefluisterd en gelachen. Wie is die mooie vrouw met die jongeman in het grijze pak? Blij met het einde van het deuntje bracht 

Bruno zijn moeder terug naar haar stoel. Er stond meteen een Italiaan aan hun tafel die boog en zangerig zeurde over de eer van een dansje met hém.

'Dans jij maar met iets jeugdigs,' zei ze. En weg was ze, in de armen van een vreemde.

Bruno zakte in zijn oude houding en dronk van zijn glas. Zijn ogen loken achter het brilletje, hij voelde zich vreemd naakt in zijn pak, geërgerd door zijn eigen verlegenheid. 

Toen zijn moeder werd teruggebracht, leegde ze staande haar glas en straalde rozig. Binnen een paar seconden was ze weg met een andere Italiaan. 

"Zije zakken,' fluisterde de jongen, 'met je witte tanden, je bruine koppen en je mooie praatjes. Leeghoofden, ze is niet van jullie, ze is van mij!'

Ze bleef met dezelfde man doordansen en toen ze eindelijk terugkwam had ze de man aan de hand en stelde hem voor. Hij heette ongeveer Mario Maria Bastopollo, hij was lang, knap en rap van stem. Hij betastte de jongen die daaronder verstijfde en warempel, 'Dio Bruno! Vijftien jaar? Dan moet je nog flink groeien. Vaak zwemmen maar en veel sporten, zo ben ik ook een man geworden.'

De jongen verborg zich in zijn schouders, achter zijn bril. 

En wég was zijn moeder, met de kwijlebal.

Bruno bestelde nog een fles en dronk het ene glas na het andere.

'Zo...' zei hij sarcastisch, 'zo, ben jij ook een man geworden? Zo, zo, zo, en wie bepaalt dat eigenlijk? Je gehuurde smoking? Je dikke vrouw? Je tien kinderen? Blijf van mijn moeder af!' 

'Hij hield de dansers in de gaten en probeerde zijn moeder met intense gedachten bij zich terug te krijgen. Ze walste, ze draaide, ze lachte, ze bleef maar met die man doorgaan. 

Bruno stond op en vroeg het eerste het beste meisje ten dans. Het was een lelijk vogeltje dat zich net zo verveelde als hij. Het was niet te zeggen wiens hand zo zweette. 

'Wat is het heerlijk, hè?' riep zijn moeder stralend.

'Ik verveel me!' riep hij hard voor zijn doen. Ze hoorde hem niet. Hij bracht het meisje terug en liep naar buiten. Hij beende heen en weer onder de sterrenlucht. Hij zat vol onaangename voorgevoelens. 

Hij bracht haar de bos rozen die de volgende morgen voor haar deur lag en las hardop wat er op het kaartje geschreven stond. 

'Van uw dienaar Mario Maria Bastopollo.'

Ze rekte zich uit als een tevreden kat en verlegde haar krullen.

'Voor eeuwig uw dienaar,' ging Bruno verder, 'hij zal je nóóit vergeten, het was een verrukkelijke avond, signora. Que bella. Amoooore!

Er was een gemene snerp in zijn stem gekomen en zijn hand trilde toen hij de koffie inschonk. Hij verkruimelde een toastje en vroeg, 'ben je verliefd op die Apollo?'

'Apollo! Noem je hem zo?'

Hij schokschouderde.

'Wat is verliefd?' vroeg ze, 'omdat ik eens met iemand anders optrek? Je stelt je aan. Je moet eens met je leeftijdgenoten optrekken. En je zou wat aan sport moeten doen.'

Ze gaf hem een duwtje tegen zijn borst. Hij staarde haar verbaasd aan. 'Je moet je ontwikkelen,' zei ze, 'je loopt helemaal krom.'

'Tot nu was ik je prins,' zei hij. 'Je bent mijn bóekenprins, je moet eens gaan zwemmen.'

'Tot nu toe mocht ik niet in het water omdat JIJ er bang van bent,' zei hij. Ze sprong uit haar bed en begon haar wangen te bekloppen met een blauwe crème. 'Ik ben niet bang van water,' riep ze kwaadwordend, 'ik ben alleen bang van de zeeëgels, je kunt doodziek worden als je daar op gaat staan. Maar ze schijnen er dit jaar niet te zijn. Je wordt een moederskind!'

'Nu ineens?'

Hij slikte. 

'Het valt me nu op! Nooit kan ik doen waar ik zin in heb, altijd sta je klaar met je puntig commentaar. Basta!' Hij tronk zich verder terug in de kamer, woede en verdriet vochten om voorrang. 

'Ik moest altijd bij je zijn, 'fluisterde hij naar waarheid, 'je WILDE me altijd aan je zijde. Die man, die Italiaan, Apollo... als we thuis zijn krijg je nog een brief vol valse praatjes en loze complimenten en dan hoor je nooit meer iets.'

'Weet tegen wie je spreekt,' zei ze ijzig en ze sloot haar kamerjas hoog in een afwijzend gebaar, 'kleed je om, probeer jezelf eens te vermaken en loop eens RECHT!'

Hij liep over het hete zand, met zijn ziel onder zijn arm. Vroeger zei ze, je loopt zo gebogen van het lezen, mijn lieve filosoof, mijn prinsenkind...

Ver van de meute, op het stille stuk van het stand, zag hij zijn moeder onder de parasol zitten met Apollo naast zich. Zo nu en dan stond de man op, om haar een schelp te brengen, om zich te laten zien. Zijn machtig lijf glom van zon en aandacht, en was diep bruin. Zijn benen waren te kort voor zijn machtige torso, maar dat zag Bruno; zijn moeder was kennelijk blindgeslagen. 

Bruno bleef in hun buurt zwerven en ging toen terug naar het strand waar iedereen zat. Hij liet zich neer op het zand en probeerde te lezen. Achter zijn bril traanden zijn ogen niet alleen van het felle licht. 

De meisjes van vorig jaar waren uitgegroeid en stonden hand in hand in de kleine golven te gillen. Moet ik dáár mee spelen, dacht hij somber. Hij trok zijn knieën op en sloot zich af.

Iemand wierp zand op zijn boek. Hij draaide zich om. 'Ha Bruno', zie het meisje.

'Ha ... Marina?' hij knipperde met zijn ogen en dook weg in zijn schouders.

'Zit je weer te lezen?'

'Zoals je ziet,' zie hij toen ze voor hem kwam staan. 

Ze had ineens borsten onder het natte badpak en de lange benen van een veulen. Bruno verzette zijn bril en ergerde zich aan zijn blos. 

'Ga je nooit uit de kleren?' vroeg ze. 'Ik kan slecht tegen de zon,' antwoordde hij.

'Aansteller. Kom je mee de zee in?' 

 'Ik houd niet van water,' zei hij droog.

'Dio! Wat ben jij oervervelend,' ze greep zijn boek, 'Faust! Vorig jaar was het Nietsche. Lees je nooit een gewoon boek?'

'Zoals een liefdesroman?' vroeg hij.

'Ja, waarom niet? Je lijkt wel een oude man. Er zal nooit iemand verliefd op je worden.'

Hij keek haar kil aan. Dachten vrouwen alleen maar aan houwen en trouwen? Ze wierp een lading zand over hem uit en liep van hem weg met een wippend achterste. 

Bruno nam zijn hoed af en waaierde koelte over zijn gezicht.

De zon brandde op zijn schouders. Voor het eerst van zijn leven verveelde hij zich. Zijn voeten brachten hem weer naar het stille stuk van het strand. Onder de parasol lag zijn moeder nu plat en glad. Apolla boog zich half over haar hen en speelde met haar hand. Bruno hoorde in gedachten de klankrijke stem; mooie praatjes, beloftes, complimenten, avondafspraken, que bella, que bella...

Hij was verbijsterd door zijn eenzaamheid, geslagen door zijn opzij gegooide aanwezigheid, vervuld van haar tegen de gladde Italiaan met de godentorso. 

Dit verhaal is nog niet afgelopen. Verzin het einde dat volgens jou het beste bij dit verhaal past en bedenk zelf een passende titel voor dit verhaal.