Hopeloos VERLIEFD

• Taal
• Basisschool
• Groep 1,2

Valentijn Ram, die er zeker mag zijn,

draagt zijn bril niet graag.

Hij ziet daarom de wereld om hem heen

meestal een beetje vaag.

Valentijn Ram zat op een dag te ontbijten

maar zijn hoofd was er niet bij.

Hij staarde wazig in de verte,

en goot pardoes de melk over z'n ei,

hij mompelde zachtjes voor zich heen:

"Bèèèhh ... ik voel me zo alleen."

Valentijn dacht diep na,

en schreef op een hele grote vlag:

"Gezocht: een vrouw om van te houden," 

en hing de vlag zo hoog dat iedereen hem zag.

Vier snoezige schapenmeisjes hadden op deze kans gewacht.

Ze deden wat kleur op hun ogen en een beetje parfum op hun vacht,

en toen gingen ze bij de ophaalbrug staan. En ja hoor, daar kwam hun prins Valentijn aan.

* = Ik ben de mooiste!                     ** = Ik ben nog mooier!   

*** = Ik ben de allermooiste!         **** = Neem mij!

maar hij hoorde haar hoge, heldere lach,

en zijn hart maakte vreemde sprongen.

En Berendien, die hèm wel goed zag,

dacht: "Oh, wat een knappe jongen!"

Ze gaf hem een schelp en zei: "Alsjeblieft!

't Is m'n mooiste, en jij mag 'm houwen."

Toen werd Valentijn wel zó stapelverliefd,

hij wou halsoverkop met haar trouwen.

En Berendien wilde zijn vrouw wel zijn.

"Dat is dan geregeld," sprak Valentijn.

Ze draafden vrolijk naar huis terug -

maar wie stonden daar nog bij de ophaalbrug?

De vier snoezige schaapjes -  ze stonden nog steeds te wachten.

Nou, ze waren bepaald niet blij!

Ze begrepen er niks van en dachten:

wij zijn toch zeker veel mooier dan zij?

Maar Valentijn zei: "Berendien is mijn bruid,

wij trouwen de volgende zondag. Punt uit!"

Ze keken eens goed naar Berendien.

Wat kon hij in vredesnaam in haar zien?

De vier snoesjes deden hun uiterste best

om een beetje op Berendien te gaan lijken,

maar hoe ze ook zwaaiden en riepen en lachten,

hij wilde niet eens naar hen kijken.

Die zondag begonnen de klokken te luiden.

Valentijn zuchtte en zei:

"Eindelijk, mijn liefste - het is zover."

En Berendien glimlachte heel blij.

Hij pakte de ring voor zijn beminde, maar kreeg zijn handen niet stil,

en hij kon haar poezelige pootje niet vinden, tot grootmoeder riep: "Jongen! Je BRIL!"

"Oh ja, mijn bril," zei Valentijn.

Hij kreeg een vuurrooie kop.

"Eh ... nou, m'n bril vind ik niet zo fijn,

die heb ik niet altijd op."

Wanhopig graaide hij in zijn zakken,

waar was dat verduvelde ding?

Gelukkig had hij hem spoedig te pakken

en toen ging het heel vlot met die ring.

Veel later, op het bruiloftsfeest,

zei Valentijn tegen zijn vrouwtje:

"Voor mij is er nooit iemand mooier geweest,

bij jou zie ik zelfs niet één foutje!"

Dit is echte liefde, wist Berendien,

want Valentijn kon haar nu haarscherp zien.

Ze bloosde en was eventjes stil,

toen boog ze haar kop

en ze kuste z'n bril.

Einde