Sara en haar eerste spreekbeurt
Sara vond school leuk, behalve als ze iets moest presenteren. Alleen al bij het idee om voor de klas te staan, kreeg ze knikkende knieën. Haar comfortzone was gewoon rustig luisteren en meeschrijven, niet praten voor een groep.
Maar nu moest ze toch echt: haar allereerste spreekbeurt over dolfijnen. Ze had zich goed voorbereid en wist veel te vertellen, maar op de ochtend van de spreekbeurt voelde ze paniek. "Wat als ik alles vergeet?" dacht ze.
Ze dacht eraan om zich ziek te melden, maar haar moeder zei: "Het is oké om zenuwachtig te zijn. Echt lef is dat je het toch probeert."
Met een bonzend hart stond Sara even later voor de klas. De eerste zin kwam er wat hakkelend uit, maar daarna ging het steeds beter. Ze zag haar klasgenoten knikken en lachen bij haar grappige weetjes. Dat gaf haar moed.
Toen ze klaar was, kreeg ze een applaus! Sara straalde. Ze had haar paniek overwonnen en gemerkt: als je doorzet, kun je veel meer dan je denkt!