kunstenaars(leven)

• Beeldende vorming
• Middelbare school
• havo
• Leerjaar 5

Dick Ket (1902 -1940) Nederlands magisch realist

Dick Ket ontwikkelt in zijn korte leven een precieze schildertechniek die hij zelf omschrijft als 'glad schilderen' en later als 'nieuw-realisme'. Hij schildert talloze zelfportretten en stillevens. De voorwerpen die hij voor de stillevens schildert zijn uitvergroot weergegeven en op lichte doeken en papieren geplaatst. Vaak gebruikt Ket het 'opgeklapte' tafel motief, waardoor de voorstelling naar de kijker toe lijkt te komen.

In een brief uit 1932 aan zijn verloofde Nel Schilt schreef hij:

…dat er meer is tussen Hemel en Aarde, ik denk hieraan zo dikwijls als ik stilleven schilder. Juist in deze dode dingen voel ik de aanwezigheid van het alomvertegenwoordige en ik betrap me erop, dat ik met liefde over deze dode voorwerpen kan denken en ze behandelen

In later werk komt zijn levensfilosofie naar voren. Samengevat komt die hierop neer: hij geloofde in twee tegengestelde werelden, die elkaar in balans hielden, de wereld van het “zijn”, de materiële wereld, tegenover die van het “niet-zijn”, de geestelijke. In alle verschijnselen, dingen en feiten zag Ket de strijd en verhouding tussen het materiële en geestelijke deel van het bestaan. Ook in zijn kunst komt deze visie tot uiting. Het ging hem als kunstenaar niet alleen om de natuurgetrouwe weergave. Zijn koele, objectieve benadering staat in dienst van de gedachte dat ook aan dode voorwerpen in het schilderij bezieling toegedicht kan worden.[bron?] Zelf omschreef hij zijn stijl als 'nieuw realistisch'.[2]

In een brief uit 1932 aan zijn verloofde Nel Schilt schreef hij:[bron?]

…dat er meer is tussen Hemel en Aarde, ik denk hieraan zo dikwijls als ik stilleven schilder. Juist in deze dode dingen voel ik de aanwezigheid van het alomvertegenwoordige en ik betrap me erop, dat ik met liefde over deze dode voorwerpen kan denken en ze behandelen

Ket schilderde elk voorwerp met grote precisie. Hoewel Ket nooit een kubist is geweest, had hij wel een zekere interesse en voorkeur voor het kubisme. Ket was soms dagenlang bezig met het schikken van voorwerpen om tot een goede compositie te komen.

Zijn levensvisie valt af te leiden uit zijn brieven, die tussen 1930 en zijn dood (hartstilstand) in 1940 zijn enige contact met de buitenwereld vormden. Door ziekte was Ket aan huis gebonden. Zoals blijkt uit zijn schilderijen had hij cyanose en trommelstokvingers. Een arts constateerde na zijn geboorte dextrocardie en tevens een gebrek aan een hartklep.[4]

Hij was vaak benauwd, had beklemming op de borst,[4] en leed aan toenemende vermoeidheid. Ook had hij verschillende fobieën, als claustrofobie,[4] straatvrees en vreemdelingenangst. Dit geïsoleerde bestaan is ook de reden dat enkele voorwerpen vaak voorkomen in zijn stillevens, zoals een wit kommetje, geraniums, een houten paardje en reclameposters. Deze voorwerpen waren voorhanden in zijn ouderlijk huis.

Ket overleed heel plotseling.

Salvador Domingo Felipe Jacinto Dalí i Domènech, markies de Dalí de Pubol (Figueres, 11 mei 1904 – aldaar, 23 januari 1989) was een wereldberoemd Spaans kunstschilder.

"Toen ik zes was, wilde ik kok worden. Toen ik zeven was, Napoleon. Mijn ambitie is alleen maar gegroeid; nu wil ik alleen Salvador Dali zijn en niets anders. Bovendien, dit is erg moeilijk, omdat, als ik Salvador Dali nader, loopt hij van mij weg."

“Ik spreek veel liever met met, of ben liever in de buurt van mensen, die het tegenovergestelde van mij denken, dan mensen die precies hetzelfde denken als ik.”

”Een ware schilder is eentje die buitengewone taferelen kan schilderen in het midden van een lege woestijn. Een ware schilder is eentje die geduldig een peer kan schilderen in het midden van de tumulten der geschiedenis.”

“De grootste tragedie van jonge mensen vandaag de dag, is dat ik er geen deel van uit maak.”

Magdalena Carmen Frida Kahlo y Calderón (Coyoacán, 6 juli 1907 – aldaar, 13 juli 1954) was een Mexicaanse surrealistische kunstschilderes.

* In 1913 werd Frida op zesjarige leeftijd getroffen door kinderverlamming aan haar rechterbeen. Dit was de bron van een aantal complexen die ze haar hele leven zou meedragen. Het enige naakt van haar dateert uit 1930 en toont haar zittend op een stoel, haar magere been onder het andere, zodat haar handicap niet opvalt. Het is geschilderd door haar echtgenoot Diego Rivera.

* Op 17 september 1925 werd de bus waarin de dan achttienjarige Kahlo met haar liefje Alejandro Gómes door Mexico-Stad reed, aangereden door een tram. Een stuk stalen leuning drong haar lichaam binnen door haar linkerzij en kwam er langs haar vagina weer uit. Haar ribben en heup waren gebroken, haar slechte been was op elf plaatsen gebroken, haar ruggengraat was op diverse plaatsen gebroken, en haar voet was verbrijzeld. Maandenlang moest ze in bed blijven, ingezwachteld in verband, vechtend tegen de pijn. Ze besloot om te gaan schilderen. Kahlo's moeder liet spiegels aan haar ziekbed vastmaken zodat Kahlo zichzelf kon schilderen. Ondanks de hinder van korsetten en krukken kwam ze na haar herstel weer buiten en zocht ze vrienden op. Door het ongeluk dat haar bekken brak, kon ze geen voldragen kinderen baren. Een zwangerschap resulteerde in een pijnlijke miskraam.