Kikker is bang

• Taal
• Basisschool
• Groep 1,2

Stijf van angst lag Kikker in zijn bed. Hij hoorde geluiden. 

Het kraakte in de kast en er ritselde iets over de vloer.

"Er ligt iemand onder mijn bed," dacht Kikker.

Kikker sprong uit zijn bed en rende het donkere bos in, naar het huisje van Eend.

"Gezellig dat je langskomt," zei Eend. "Maar het is al laat; ik moet naar bed."

"Eendje, help me, alsjeblieft! Ik ben zo bang. Er ligt een eng spook onder mijn bed!" jammerde Kikker. "Kletskoek!

"Kletskoek! Spoken bestaan niet," zei Eend lachend. 

"Het is echt waar," zei Kikker. "En in het bos spookt het ook." 

"Nou, blijf maar bij mij slapen dan. Ik ben niet bang," zei Eendje hartelijk.

En samen kropen ze onder de dekens. Tevreden lag kikker tegen het warme lijf van Eend. 

Nu was hij niet meer bang. Maar plotseling krakte er iets bovenop het dak. Eend vloog overeind. 

"Wat was dat?" Nu kraakte ook de zoldertrap. "Het spookt!" riep Kikker. "Kom mee! Het is hier niet pluis!"

En samen renden ze het bos in. Overal waren spoken en enge monsters. 

Ze renden zo hard ze konden. Totdat ze eindelijk bij het huisje van Varken kwamen.

Hijgend bonsden ze op de deur. "Wie is daar?" zei een slaperige stem. 

"Varkentje doe open! Wij zijn het!"

"Wat komen jullie doen?" vroeg Varkentje boos. "Het is nacht en ik lag al in bed."

"Help ons!" schreeuwde Eend. Het bos zit vol met spoken en monsters. 

Nu moest Varkentje toch lachen. Spoken en monsters, die bestaan niet! 

Dat weten jullie toch ook wel?" "Oh nee? kwaakte Kikker. "Kijk dan zelf!"

Varkentje keek door het raam naar buiten. Maar hij zag niets bijzonders. 

"Toe, Varkentje, mogen we bij jou slapen? We zijn zo bang!" "Mij best," zei Varkentje. 

"Mijn bed is groot genoeg, en bang ben ik nooit want ik geloof niet in die flauwekul!"

Daar lagen ze dan. Met z'n drieën in het grote bed. "Gezellig," dacht Kikker, "zo kan me niets gebeuren."

Maar slapen kon geen van allen. Ze luisterden naar de geluiden in het donkere bos. 

Van spoken en enge monsters. Ja, Varkentje hoorde het nu ook.

Maar gelukkig hadden ze elkaar. En ze riepen om het hardst dat ze niet bang waren. 

Voor niets en voor niemand! Tot ze uiteindelijk uitgeput in slaap vielen.

Toen Haas de volgende dag bij Kikker op bezoek ging, zag hij dat de deur wagenwijd open stond.

Maar Kikker was niet thuis. "Dat is vreemd," dacht Haas ongerust. 

Ook bij Eend was het huisje leeg. "Eend! Eend! Waar zit je?" riep Haas. Maar er kwam geen antwoord. 

Er was niets te horen. Nu begon Haas zich toch echt zorgen te maken. 

Zou er iets verschrikkelijks gebeurd zijn?

Angstig rende Haas door het bos, op zoek naar Haas en Kikker. 

Maar hoe hij ook zocht, er was geen spoor van ze te bekennen. 

Misschien wist Varkentje er meer van?

Maar toen Haas bij Varkentje aanklopte, kreeg hij geen antwoord. Het was doodstil. 

Hij keek door het raam naar binnen en zag de drie vriendjes in diepe slaap in bed liggen.

Nou? Om 10 uur 's morgens? Haas bonsde hard op het raam. 

"AAAAH, een spook!" riepen ze terwijl ze overeind schoten.

Toen zagen ze dat het Haas was.

Varkentje deed vlug de grendel van de deur en ze renden naar buiten.

"Oh, Haas, we waren zo bang! Het bos zat vol spoken en enge monsters!"

"Spoken en monsters?" zei Haas verbaasd. Maar die bestaan toch helemaal niet!"

"Oh nee?" zei Kikker vel. "Er lag er toevallig wel eentje onder mijn bed." 

"Heb je hem gezien?" vroeg Haas bedaard. Nee, Kikker had hem niet gezien. Maar hij had hem wel gehoord.

Ze spraken nog lang over spoken en monsters en over andere griezelige dingen. 

En of ze wel of niet bestonden.

Intussen had Varkentje thee gezet. "Weet je," zei Haas. "Iedereen is wel eens een beetje bang. 

Dat is heel gewoon." "Jij ook?" riep Kikker verbaasd. "Ja hoor, ik ook," zei Haas, "Daarnet nog. 

Ik dacht ineens dat jullie er niet meer waren en toen werd ik verschrikkelijk bang.

Het was even stil.

Maar toen begonnen ze allemaal hard te lachen.

"Hoe kan dat nou?" zei Kikker. "We zijn er toch altijd!"