De WALVIS wilde MEER

• Taal
• Basisschool
• Groep 1,2

Onder het kalme geklots en geklater,

van rollende golven, heel diep onder water,

tussen wat traag heen en weer wiegend wier,

dobberde Wilbert, een tobberig dier.

Wilbert werd wakker. Hij slaakte een zucht

die het zeewier vulde met bubbeltjes lucht.

Iedere morgen als Wilbert ontwaakte,

voelde hij iets wat hem tobberig maakte.

Een gapende LEEGTE, een levensgroot GAT.

"Ik mis iets," dacht Wilbert voortdurend, "maar wat?"

Hij viste van alles uit wrakken en schepen.

Wat Wilbert niet allemaal mee wist te slepen!

Het huis van een kreeft,

een kristallen karaf ...

Maar de volgende dag ...

... was de glans ervan af.

Zo ging het al jaren en iedere keer

riep Wilbert teleurgesteld uit: "IK WIL MEER!"

Dat nóg meer niet hielp, had hij best in de gaten.

Maar toch bleef hij zoeken, hij kon het niet laten.

Hij dobberde rond, hij verzamelde voort.

En hij ontdekte bij toeval ...

een SCHITTEREND oord!

Een rif vol met beestjes

in glanzende schalen.

Vol krabbetjes, kreeften

en roze garnalen.

Vol kleurige visjes

en bonte koralen.

Vol schelpen die glommen

als zilveren kralen.

"Geweldig," dacht Wilbert,

"hier valt iets te halen!"

Diep in het rif

ging het lelijk

te keer.

De krabbetjes

kibbelden

over en weer.

De kreeft beet

de zeester, de schar beet de schol.

Het was er echt

veel te druk 

en veel te vol!

Ze HAPTEN, ze TRAPTEN elkaar op de tenen.

En NIEMAND had door ...

... dat de

ZON

was verdwenen.

Behalve één krabbetje, Klaartje geheten.

Zij zag, op een stukje koraalrif gezeten,

de donkere schaduw van Wilbert verschijnen.

Het water begon al gevaarlijk te deinen,

de wieren bewogen al wild heen en weer ...

"DAAR KOMT WILBERT!" riep Klaartje.

"EN WILBERT WIL MEER!"

Tekst

Maar niemand had oog

voor het grote gevaar.

Ze waren te druk

met zichzelf en elkaar.

Ze trokken aan staarten,

ze beten in vinnen ...

Intussen zwom Wilbert

hebzuchtig naar binnen.

"PAS OP!" schreeuwde Klaartje.

Je zag ze verstarren,

de krabben, de kreeften, de schollen en de scharren,

uit angst voor het grote, gevaarlijke beest.

Alleen kleine Klaartje

bleef helder van geest.

Ze stelde zich op

voor de dreigende kop

van Wilbert en brulde 

uit volle borst:

"STOP!"

Ze keek Wilbert streng

in de ogen en vroeg:

"Je hebt nu toch zeker

wel spullen genoeg?"

Verbijsterd keek Wilbert het krabbetje aan

dat zo stoer voor zijn reus van een neus was gaan staan.

"Weet je," zei Klaartje, "iets DOEN voor elkaar,

een vin om een schouder, een helpende schaar,

er ZIJN voor een ander, niet nemen, maar GEVEN,

dáár word je gelukkiger van in het leven."

Hoe kwam ze zo dapper, zo bijna niet bang?

Er drupte een walvissentraan langs zijn wang.

"Ik voelde een GAT en dat wilde ik vullen,"

sprak Wilbert bedroefd, "maar dat lukt niet met spullen."

"Ik WIL wel iets geven," dacht Wilbert, "maar WAT?"

Misschien iets wat diep in zijn binnenste zat:

het lied dat zijn moeder voor hem had gezongen,

zoals alle walvissen doen voor hun jongen.

Dát kon hij wel geven, als geven zo fijn was.

"Ik weet iets," zei Wilbert, "van toen ik nog klein was ..."

Toen opende hij zijn reusachtige mond

en een machtige klank zong het zeewater rond.

Tuimelaars tuimelden, scharretjes spartelden,

zeepaardjes steigerden, schelvissen dartelden.

Mosselen klepperden speels

met hun schelpen.

Zeeleeuwen spetterden rond

met hun welpen.

Niemand die duwde

of schopte of sloeg.

Iedereen voelde weer

ruimte genoeg.

"Wat HEERLIJK was dat!"

zuchtte Wilbert verrukt.

Het gat was verdwenen,

het was hem gelukt!

Het krabbetje had zijn verlangen begrepen.

Hij zou niet meer duiken naar wrakken van schepen.

Hij wilde zijn walvissenlied blijven zingen,

niet zoeken naar spullen of duiken naar dingen.

Karaffen en schelpen?

Volstrekt overbodig.

Het lied van zijn moeder,

meer had hij niet nodig.

Het gat dat hij had willen vullen

 was dicht.

Hij was nog wel ZWAAR,

maar hij voelde zich LICHT.